Grzyby pojawiają się rzutami, między którymi należy przeprowadzać podlewanie. Przy silnym podlewaniu młode owocniki zamierają. Od chwili zawiązania owocników do zbioru upływa 10-12 dni. Najbardziej wydajne są zbiory pierwszego i drugiego rzutu.
Pierścieniaki, w przeciwieństwie do pieczarek, zbiera się, gdy osiągną pełną dojrzałość, tzn. wtedy, gdy osłonka okrywająca blaszki jest przerwana, ale kapelusz jest jeszcze nie wyprostowany i ma kształt dzwonu. Do spożycia nie nadają się owocniki stare, o wywiniętych brzegach i czarnych blaszkach. Plon, jaki można uzyskać, waha się w dużych granicach i wynosi od 10 do 17 kg z 1 m2.
Podłoże pasteryzowane umieszczone w pomieszczeniu zamkniętym chroni przed zakażeniem innymi konkurencyjnymi grzybami. Przy uprawie na wolnym powietrzu lub pod osłonami obok pierścieniaka pojawiają się konkurencyjne grzyby kapeluszowe. Czerpią one energię przede wszystkim z rozkładu cukrów – substancji łatwiejszych do rozłożenia – w przeciwieństwie do pierścieniaka, który czerpie energię z rozkładu celulozy.
Przyczyną ich występowania może być przypadkowe dostanie się zarodników ze słomą lub ziemią okrywową. Razem z pierścieniakiem, tuż przed zbiorami, pojawiają się: czernidlak, kustrzebka, pochwiak, łuskowiec, kołpaczek. Najczęściej spotykany jest czernidlak.
Grzybnia pierścieniaka jest wrażliwa na obecność innych grzybów, szczególnie trichodermy. Gdy pojawi się on w dużej ilości, grzybnia pierścieniaka ginie. Rozwojowi trichodermy sprzyja wysoka temperatura oraz duże stężenie dwutlenku węgla. Grzyb rozwija się w ziemi okrywowej lub w deskach półek czy skrzynek. Patogena można zwalczać dodając w czasie podlewania preparat grzybobójczy. Opryskujemy grzędy i półki przed nałożeniem okrywy i w dwa tygodnie po nałożeniu dając 16 g preparatu na 1 m2 uprawy.
Na niewielką skalę pierścieniak może być uprawiany w szklarni lub tunelu foliowym pod wysokimi roślinami, np. ogórkiem czy pomidorem. Przy takiej uprawie przygotowywanie podłoża odbywa się w oddzielnym pomieszczeniu. Słoma namoczona i wymieszana z grzybnią przenoszona zostaje do szklarni lub tunelu i tam są formowane zagony. Dla ułatwienia można wykorzystać wąski pas czarnej folii, na który nakłada się podłoże z grzybnią. Brzegi folii trzeba podwinąć do góry i zawiązać sznurkiem, pozostawiając u góry szczelinę. Powstaje wąski rękaw, umieszczony wzdłuż rzędu roślin uprawnych. Terminy wnoszenia podłoża i formowania pojemników powinny być tak dobrane, aby rośliny rosnące w szklarni dorastały do głównego sznurka podporowego. W takich warunkach możliwe jest uzyskanie od 5 do 7 kg owocników z 1 m2 uprawy. Bardzo często przy uprawie pierścieniaka na wolnym powietrzu warunki zewnętrzne sprawiają, że do późnej jesieni grzybnia nie jest w stanie wykorzystać wszystkich składników pokarmowych zawartych w podłożu. Wtedy należy zdjąć starą okrywę do głębokości, na której będzie widoczna zdrowa grzybnia, i przykryć nową warstwą wilgotnej słomy. Całość trzeba zabezpieczyć przed deszczem i mrozem, wiosną – zdjąć osłonę. Zbiór owocników rozpoczyna się w połowie kwietnia i trwa również w maju. Zebrane owocniki nie nadają się do dłuższego przechowywania. W zamkniętych woreczkach foliowych w temperaturze 2-5°C możliwe jest ich przetrzymywanie najwyżej przez dwa dni.