Zasady kompostowania podłoża dla grzybów

Zasady kompostowania podłoża dla grzybów

Podstawowym celem w przygotowywaniu podłoży jest zmiana substancji organicznych i nieorganicznych zawartych w nawozie na substancje odżywcze dla grzybów, z jednoczesnym uzupełnianiem w różne dodatki. Proces ten określa się jako kompostowanie. Podczas tego procesu słoma, znajdująca się w oborniku, mięknie, natomiast część składników w niej zawartych jest rozkładana przez termofilne grzyby i bakterie. Pozostaje tylko lignina, która w późniejszym okresie staje się pokarmem dla grzybów. Jednorodność i delikatna struktura przerobionego przez mikroorganizmy podłoża ma również duże znaczenie przy napełnianiu skrzynek. Kwasowość obornika użytego do kompostowania powinna być zbliżona do obojętnej, a wartość pH do 7.

Obowiązuje ta sama kwasowość przy użyciu słomy do kompostowania, jak i słomy z dodatkami. Proces kompostowania wymaga dostępu zarówno tlenu, jak i wody. Dlatego w czasie kompostowania pryzmę z substratem na przemian nawadnia się i przerzuca, mieszając energicznie, gdyż prowadzi to do równomiernego rozkładu całej masy nawozu. Jeżeli podłoże jest niewystarczająco wilgotne, mikroorganizmy nie rozwijają się dostatecznie silnie. Jeżeli jednak jest nadmiernie nawilgocone, zostaje hamowana działalność organizmów tlenowych. Wtedy powstaje podłoże rozmokłe, w którym wytwarzają się niektóre kwasy organiczne i toksyczne, aminy wywierają szkodliwe działanie na grzybnię. We wczesnym stadium kompostowania zwiększona zawartość wody w podłożu nie jest szkodliwa. Sztywność słomy w pierwszych 72 godzinach reguluje samoczynnie złe nawilgocenie. W czasie kompostowania substratu bakterie uwalniają azot. Część azotu przedostaje się do powietrza, a część jest wykorzystywana do tworzenia pośrednich związków azotowych, które w dalszych etapach biologicznego rozkładu substratu zostaną zamienione w białko. Zapasy białka tworzą się także na skutek obumierania niezliczonych ilości bakterii; jest to doskonałe pożywienie dla grzybów. W trakcie kompostowania następuje utrata części azotu i celulozy. Jeżeli proces ten przedłuża się bardziej, niż jest to konieczne, straty są dość wyraźne. Uważa się, że optymalny czas kompostowania powinien być taki, aby doprowadził do uzyskania jednolitej struktury materiału w jak najkrótszym czasie.

Aktywność różnych grup mikroorganizmów w czasie fermentowania jest uzależniona od nowych związków chemicznych, które powstają w procesie biologicznego rozkładu warunków wilgotnościowych i wzrostu temperatury. Aby w sposób energiczny zapoczątkować ten proces, w stosie kompostowym jest potrzebna duża ilość bakterii, powodujących fermentację. Jest to możliwe, gdy w podłożu znajduje się duża ilość węglowodanów i dostateczna ilość azotu. Bardzo często w celu wyrównania tych proporcji stosuje się różnego rodzaju dodatki. Proces kompostowania rozpoczyna się przy znacznej przewadze węgla nad azotem. Na 1 część azotu przypada wtedy około 80 części węgla, a przy końcu kompostowania proporcja ta wynosi 1 : 17. W praktyce najczęściej rozpoczynamy kompostowanie po uprzednim nawilgoceniu substratu do 75% i przy minimum 1,5% N w s.m.