Muchomor czerwony (amanita muscaria)
Bardzo pospolity. Owocniki wyrastają pojedynczo i w grupach od lata do jesieni, w lasach liściastych i iglastych, często na kwaśnych glebach, zazwyczaj w towarzystwie brzóz. Trujący. Główne substancje trujące to muscimol i kwas ibotynowy. Muskaryna, wbrew nazwie gatunkowej, występuje jedynie w niewielkiej ilości. Zatrucia rzadko śmiertelne, zazwyczaj kończą się na silnym pobudzeniu, trudnościach w oddychaniu, drgawkach i oszołomieniu. Po fazie pobudzenia, chory zapada w sen. Objawy ustępują po kilku, kilkunastu godzinach. Ponieważ jest łatwy do rozpoznania, jest dobrze znany i rzadko jest mylnie spożywany. Czasem, ze względu na niecodzienną barwę, zrywany jest przez małe dzieci, co może być dla nich szczególnie niebezpieczne ze względu na małą masę ciała.
Kapelusz: osiąga średnicę 5-20 cm. Żywo czerwony do żółtopomarańczowego. Początkowo półkolisty, potem wypukły, w końcu rozpostarty.Powierzchnia pokryta dość regularnie rozmieszczonymi, białymi, luźno przylegającymi łatkami – resztkami osłony, które mogą być spłukiwane przez deszcze. Skóra błyszcząca, ściągalna, w czasie wilgotnej pogody lepka. Brzeg długo gładki, u starych osobników prążkowany.
Blaszki: białe do kremowych, dość gęste, brzuchate, wolne.
Trzon:biały lub żółtawy, cylindryczny. Podstawa bulwiasta, kulista do jajowatej, z pochwą zredukowaną do kilku pierścieni kłaczkowato-wałeczkowatych brodawek, powyżej pokryta nielicznymi kosmkami. Pierścień wyraźny, biały lub białożółtawy, zwieszony, nieprążkowany, z białym lub żółtawo ząbkowanym brzegiem.
Jak rozpoznać?
– miąższ biały, pod skórką kapelusza żółty
– pozbawiony zapachu
– łagodny w smaku