Po przygotowaniu podłoża można sadzić grzybnię. Jeżeli jest to grzybnia ziarnista, czyli ziarno przerośnięte strzępkami grzyba, postępowanie powinno być identyczne jak przy uprawie pieczarki. Przeważającą ilość (około 80%) należy zmieszać z nawilgoconą słomą, pozostałą część – rozsiać równomiernie na całej powierzchni. Jeden cylinder grzybni (jedno opakowanie) wystarcza na 1 m² uprawy. Większa ilość grzybni poprawia rozwój grzyba w podłożu i może wpłynąć na wzrost plonu. Grzybnia pierścieniaka może być produkowana na materiale organicznym. Wtedy stanowi ona jedną zwartą bryłę. Aby taką grzybnię wysadzić, dzielimy ją na małe kawałki wielkości orzecha laskowego i umieszczamy w równych odstępach w słomie na głębokości około 8 cm. Po umieszczeniu grzybni w podłożu powierzchnię grzędy, pojemnika lub półki trzeba okryć papierem, workami lub innym materiałem. Taka osłona przepuszczająca powietrze chroni wierzchnią warstwę podłoża przed wysuszeniem i zapobiega rozwojowi grzybów konkurencyjnych na jego powierzchni. Ze względu na porowatość słomy dobrze jest, po umieszczeniu grzybni i nałożeniu papieru gazetowego lub innej osłony, całość przycisnąć, używając desek obciążonych jakimś ciężarem. Wysoką wilgotność utrzymuje się poprzez ciągłe zraszanie powierzchni półek lub skrzynek.
Aby zapewnić szybkie przerastanie grzybni w słomie, konieczne jest utrzymywanie temperatury 26—28°C dla odmiany Jantar i 23—25°C dla odmiany Kaszub. W temperaturze poniżej 20°C przerastanie następuje zbyt wolno, a w temperaturze 30°C i więcej grzybnia nie rozwija się i może ulec uszkodzeniu. W czasie przerastania grzybni w słomie najbardziej szkodliwe są gwałtowne zmiany temperatury. Uprawę chronimy przed silnym działaniem promieni słonecznych. W czasie przerastania nie jest konieczne wietrzenie. Grzybnia, rozrastając się we wszystkich kierunkach, opanowuje podłoże po upływie 3—5 tygodni. W praktyce często zdarza się, że po upływie tego czasu wierzchnia warstwa słomy wyschła i nie jest przerośnięta. Należy zdjąć jej cienką warstwę i przenieść w miejsce, w którym znajduje się słoma silnie przerośnięta strzępkami grzyba. Tak przygotowane podłoże można przykryć ziemią okrywową. Dla pierścieniaka powinna ona mieć kwasowość pH od 5,7 do 6,2. Standardowa ziemia okrywowa do uprawy pierścieniaka składa się w 30—50% z ziemi inspektowej z dodatkiem torfu wysokiego. Ilością dodawanego torfu wysokiego regulujemy kwasowość mieszanki. Jest to podstawowa różnica pomiędzy okrywą w uprawie pierścieniaka i innych grzybów. Regulowanie kwasowości okrywy za pomocą wapna wyraźnie obniża plony. Świeżo przygotowana ziemia okrywowa jest układana na słomie grubszą warstwą niż przy uprawie pieczarki. Związane jest to z trudnością, na jaką napotyka się chcąc wyrównać podłoże ze słomy. Optymalna grubość ziemi okrywowej wynosi 6 cm. Na jeden m² zużywa się około 20 l ziemi okrywowej (dwa wiadra). Wcześniejsze nałożenie okrywy jest lepsze niż zbyt późne. Okrywę nakładamy wilgotną i w takim stanie utrzymujemy ją do czasu powstania zawiązków owocników. Zbytnie nawilgocenie okrywy jest bardziej szkodliwe niż jej przesuszenie. Jednorazowa dawka wody nie powinna przekraczać 1,5 l na 1 m². Po 10 dniach od chwili nałożenia okrywy trzeba zacząć wietrzyć, jeżeli grzyby są uprawiane w pomieszczeniach lub pod osłonami. Pierwsze owocniki mogą pojawić się po upływie co najmniej czterech tygodni, a najpóźniej po ośmiu tygodniach od nałożenia okrywy. W okresie owocnikowania pierścieniak jest mało wrażliwy na wahania temperatury. W pomieszczeniach zamkniętych niezwykle ważne jest wietrzenie, które ma na celu usunięcie nadmiaru dwutlenku węgla, zwiększenie dostępu tlenu i regulowanie temperatury wewnątrz podłoża. Owocniki przy słabym wietrzeniu mają wydłużone trzonki i często są zdeformowane.