Łysiczka lancetowata (psilocybe semilanceata)
Rzadka, najczęściej spotykana w górach. Owocniki wyrastają od lata do jesieni lub w grupach po kilka, w trawie i mchach, w miejscach podmokłych. Barwa wysypu zarodników ciemnobrązowa z purpurowym odcieniem. Trująca zawiera psilocybinę.
Kapelusz: osiąga średnicę 0,5-2 cm. Higrofaniczny, wilgotny oliwkowojasnobrązowy, także z ciemnymi oliwkowymi lub sinozielonymi plamami, zwłaszcza na obwodzie. Suchy, jasnosłomkowy, ochrowy. Początkowo tępo stożkowaty i zwykle z ostrą brodawką w centrum, z wiekiem stożkowaty do dzwonkowatego, jednak nigdy rozpostarty. Powierzchnia gładka, wilgotna śliska, nieco lepka. Brzeg początkowo podgięty, potem prosty lub odgięty, wilgotny z nieco prześwitującymi blaszkami. Skróa daje się ściągnąć, jest gumowata. U bardzo młodych egzemplarzy można dostrzec białawe włókienka osłony łączące brzeg kapelusza z trzonem.
Blaszki: początkowo jasnobrązowe, z wiekiem tabaczkowobrązowe. Szerokie, przy trzonie wykrojone i wąsko przyrośnięte. Ostrze jaśniejsze.
Trzon: bladoochrowy do jasnobrązowego, w górze jaśniejszy, z wiekiem lub uciśnięty może przebarwiać się u podstawy do zielenkawoniebieskiego – cecha ta może być wyraźna słabo lub nie występować wcale. Smukły, równogruby, u podstawy może być nieco szerszy, zwykle powyginany. Pusty, nieelastyczny. Powierzchnia gładka, lub podłużnie włókienkowata.
Jak rozpoznać?
– miąższ szarobrązowy w okresie mokrym, natomiast w suchym – beżowy.
– zapach niemal niewyczuwalny
– w smaku i zapachu delikatnie przypomina rzodkiew